Een van de manieren waarop Neuro-Linguïstisch Programmeren (NLP) verkeerd uitpakt, is als mensen het verschil tussen wie je bent en wat je kunt uit het oog verliezen. NLP kent een aantal technieken waarmee je een positiever zelfbeeld krijgt. Dit gaat over wie je bent. Wie jij bent, is een bijzonder wezen die van binnen fantastisch is en als dit niet terugkomt in je zelfbeeld dan is het slim om met NLP aan de slag te gaan om ervoor te zorgen dat je een positiever zelfbeeld krijgt.
Echter, als iemand diezelfde techniek gebruikt om zich voor te stellen dat hij iets kan terwijl hij dat feitelijk slecht kan, dan gaat NLP mis. Je krijgt dan onzin als “fake it till you make it” of “als je er maar hard genoeg in gelooft, dan kun je het”. Nee, voor veel zaken geldt dat je de tijd nodig hebt om een bepaalde vaardigheid onder de knie te krijgen. NLP gebruikt daarvoor tijdslijnen in plaats van zelfbeelden. Op die manier geef je jezelf de tijd om iets te leren wat je graag wilt kunnen, maar nog niet kan. Plus, met NLP verbeeld je dan via welk pad je bij je uiteindelijke doel bent gekomen. Niet alleen werkt dat beter, maar voorkomt ook problemen.
Bij kinderen werkt dit precies hetzelfde. Helaas, worden kinderen echter vaak geprezen om wie zij zijn. Ouders, leraren of verzorgers zeggen dan “oh, wat ben jij toch slim dat je dit of dat voor elkaar hebt gekregen”. Dit zorgt ervoor dat het kind in kwestie een beter zelfbeeld krijgt, maar minder bezig is met zijn tijdslijn. Uit onderzoek blijkt dat zulke kinderen later op eenzelfde niveau blijven steken of het zelfs slechter gaan doen. Immers, zij hoeven verder geen moeite te doen om iets te leren, want in hun zelfbeeld zien ze al dat ze het kunnen.
Wanneer je kinderen prijst voor de moeite die ze hebben gedaan om iets voor elkaar te krijgen in plaats van hoe slim ze zijn, dan blijkt uit onderzoek dat deze kinderen later het wel beter gaan doen. Hun focus wordt dan gelegd op de tijd die het hen heeft gekost om iets te leren. Hierdoor wordt de tijdslijn in hen geactiveerd en leren zij dat wanneer je iets wilt bereiken je daar tijd en moeite in dient te steken om het mogelijk te maken. De volgende keer dat zij voor een bepaalde taak staan, zorgt die insteek ervoor dat zij het beter doen dan de vorige keer. Kortom, prijs kinderen voor wat ze hebben gedaan in plaats van hoe slim ze zijn.